Ik ren voor Moos en Diabetes Fonds tijdens de Zandvoort Circuit Run

Maart 2024, Moos, destijds nog maar 3 jaar. Al dagen was Moos niet zichzelf. Hij was al zindelijk en begon 's nachts weer in zijn bed te plassen. Bij vlagen was hij heel onrustig en had rode vlekken in zijn gezicht. Bij het boekje lezen voor het slapengaan zei hij: "Ik wil wel slapen, maar mijn benen willen nog niet slapen." Kinderen van die leeftijd zeggen wel meer rare dingen, maar met al die symptomen voelden we ons als ouders er toch niet gerust bij.

's Avonds zeg ik nog gekscherend tegen mijn vriendin: "Schat, check zijn bloed eens, dadelijk heeft hij diabetes," zonder überhaupt een idee te hebben wat het precies is. De volgende dag in de speeltuin is de maat vol. Terwijl hij leuk aan het spelen is, zit hij weer onder de rode vlekken en moet heel de tijd naar de wc. We doen een vingerprikje en zien een waarde staan van 22 mmol/l. Dan gaat het snel: na een telefoontje met de huisartsenpost zitten we in een mum van tijd op de spoed. Moos ligt op een ziekenhuisbed en schreeuwt het uit wanneer er bloed afgenomen wordt. Kort daarop ontvangen we de uitslag: Moos heeft diabetes type 1.

De wereld staat op zijn kop. Jouw kind, die je alle geluk in de wereld en een onbezorgde jeugd wenst, blijkt een (nog) ongeneeslijke aandoening te hebben. Bij elke hap en slok die door zijn mond gaat, moet secuur afgewogen worden hoeveel van zijn nu levenselixer (insuline) hij moet nemen. Doet hij dat niet, dan voelt hij zich niet lekker en krijgt hij op langere termijn lichamelijke complicaties. Leg dat maar eens uit aan een kind van 3.

Hoe verdrietig de omstandigheden ook zijn, er is ook veel positiefs. Van toepassing is de metafoor "standing on the shoulders of giants". Gelukkig is insuline uitgevonden, hebben de artsen veel kennis van de ziekte, worden we gesteund door de toppers van diabetescentrum van het Albert Schweitzer, staan de koolhydraten van producten op elke verpakking en hebben we een insulinepomp en sensoren.

Vaak neem je dergelijke dingen voor lief, maar als ouder zijn we iedereen dankbaar die hier een rol in heeft gespeeld. Daarom stoppen wij nu onze energie samen met onze mooie vrienden en familie in deze run om donaties op te halen die bijdragen aan wat wij hopen: een genezing van deze ziekte. Gesteund door onze lieve vrienden en familie gaan we deze dag rennen. Elke bijdrage, groot of klein, helpt het onderzoek naar diabetes type 1 vooruit en brengt ons dichter bij een toekomst zonder deze ziekte

- Jeffrey Hagenstein